سیاست و اخلاق در عرف عام همچون آتش و پنبه به نظر می رسند: دو امر متنافر که هیچ ربطی جز بی ربطی به هم ندارند و چون دو پادشاه در یک ملک نگنجند. نگرش های سطحی و ساده انگارانه از متفکرانی چون ماکیاوللی نیز عموما به تقویت این دیدگاه کمک کرده و این باور غلط را دامن زده که سیاست ورزی عملی ضداخلاقی است و سیاستمدار موفق کسی است که ارزش های اخلاقی را دستمایه قدرت طلبی خود کند و هر جا که لازم باشد فضیلت های اخلاقی را نادیده می گیرد یا حتی خلاف آنها عمل می کند. با این فرض اما چطور می توان توجیه کرد که شماری از بزرگ ترین و موثرترین انسان های تاریخ سیاستمدار بوده اند حال آنکه از نگاه عموم انسان هایی ضد اخلاق نبوده اند