«الهی 120 ساله بشی.» یکی از دعاهای عجیب و درعین حال جالب ما ایرانی هاست که در مناسبت هایی چون تولد و عید نوروز و آمدن سال جدید، به دوستان، آشنایان و عزیزانمان می گوییم. این عبارت ریشه در ایران باستان دارد و قدیمی ها مابه التفاوت ساعت ها و روزها را هر120 سال یک بار جبران می کردند و یک ماه به تقویم می افزودند؛ یک ماهی که ایرانیان در آن به جشن و پایکوبی می پرداختند و دق دلی یک عمر کار و فعالیت را درمی آوردند.

البته پرواضح است که همه بخت و اقبال و امکان این را نداشتند که چنین روزی را ببینند، چون همگان عمر نوح نداشتند و آدم هایی هم که موفق می شدند از خطرات و بلایای طبیعی و غیرطبیعی و بیماری های پرشمار مهلک جان سالم به در ببرند و عمر خود را از مرز یک قرن عبور دهند، فراوان نبودند.