در دوم بهمن 1393، خانواده ما و جامعه فرهنگی ایران به سوگ کیکاوس جهانداری نشست. من ایشان را از زمانی که نوجوان بودم به یاد دارم، می دانستم که در کتابخانه کار می کنند و مترجم هستند. در خانواده، ما ایشان را «دایی کاوس» خطاب می کردیم. آنچه در چند دهه اخیر موجب دیدارهای مستمر و محکم تر شدن حلقه انس و الفت بین ما شد، حضور ایشان همراه با همسرشان بانو مهین دخت خلیلی، چهارشنبه شب ها در منزل عمه ایشان سرکار خانم گوهرتاج جهانداری بود. این جلسات حدود 12 نفر پای ثابت داشت و ورود ایشان به این محفل گرم و صمیمی، با کت و شلوار آراسته، لبخند بر لب و کم حرف، گزیده گوی و طنزپرداز، همواره موجب رونق مجلس و شادمانی خانواده بود.