در سال های آغازین دهه 1370 خورشیدی، یعنی زمانه ای که جامعه ایران در پی انقلاب سیاسی و اجتماعی عظیمی یک جنگ سخت و دشوار هشت ساله را نیز به انجام رسانده بود و در همه ابعاد نیازمند بازسازی و نوسازی بود، مباحث مربوط به توسعه و پیشرفت اصلی ترین موضوعی بود که ذهن نه تنها سیاستمداران که روشنفکران و پژوهشگران را به خود مشغول داشته بود. از هر سو گفتارها و سخنرانی هایی درباره توسعه و ضرورت آن و اصول و فروعش صورت می گرفت. با توجه به ماهیت باورمندانه نظام جمهوری اسلامی و انتقادهای جدی اندیشه پشت سر آن به تفکرات نوین غربی، بسیاری از صاحبنظران در بحث از تدوین چارچوب های توسعه، از الگوهای غربی و شرقی آن انتقاد