معماری ایرانی از ابتدا تا به امروز، در هر دوره ای، دارای نوآوری ها و نوگرایی های خاص خودش بوده، زمانی را نداریم که معماران عصر، ویژگی های مخصوص به خود نداشته باشند. هر معماری ویژگی هایی مرتبط با ویژگی های عصر خودش داشته و بر اساس آن پیش می رفته. به عبارتی معماری ملی ایران همیشه جنبه نوآوری داشته. متاسفانه به کار بردن صفت سنتی، معماری گذشته ما را در مقابل آنچه معماری مدرن امروزه نام دارد، قرار می دهد. در واقع می توانیم بگوییم به خصوص از دهه 40 به بعد، یک گسیختگی در معماری شهرهای ما به وجود آمد و آنچه ویژگی های معماری ملی بود، به کنار گذاشته شد و شهرداران از یکسری مدل ها و ساختارهایی که به گذشته کشور و به گذشته خودشان تکیه نداشت، دنباله روی کردند و روز به روز فاصله اش با گذشته بیشتر شد.