در این دو سالی که درگیر مذاکرات هسته ای بودیم، مذاکره و توافق به ذهن و زبان ما هم راه یافت. عده زیادی را می دیدم که مذاکره ای رفتار می کردند. یک بار در مدرسه در مواجهه با دانش آموزی مذاکره ای عمل کردم. صحبت و کتک و حتی اخراج در مورد مهران اثری نبخشیده بود. یک روز با مهران در حیاط مدرسه قدم زدیم و گفت وگو کردیم، بعد با هم رفتیم دفتر، یک نصفه برگ A4 برداشتیم، در حضور مدیر مدرسه و معلم مهران یک توافق نوشتیم و امضا کردیم و چسباندیم به دیوار کلاس و از دانش آموزان کلاس هم برای اجرای توافق کمک خواستیم. آن موقع عقل مان به سازمان ملل - انجمن اولیا و مربیان -هم نرسید. حتی اگر مدرسه نبودم زنگ می زدم و از اجرای توافق نامه خبر می گرفتم. این دو سال، تجربه خوبی بود برای تکرار گفت وگو و مذاکره. از امور خارجه تا مدرسه تا خانه تا کوچه و بازار. ما با گفت وگو، انسان های بهتری می شویم.