نگارنده در زمان ریاست جمهوری ضیاءالحق برای شرکت در یک نشست ترتیب داده شده از سوی یونسکو به پاکستان سفر کردم، در بازدیدهایی که داشتم ملاحظه کردم عربستان سعودی مراکزی از قبیل مسجد، مرکز آموزش و غیره در آن کشور ایجاد کرده است؛ همان موقع به نظرم رسید که سلام گرگ بی طمع نیست. تعلیماتی که به طلبه های تحت آموزش در مراکز تاسیس شده از سوی عربستان داده می شود، هدف خاصی را دنبال می کند و نیروهایی را به وجود می آورد که مقابله با آنها آسان نخواهد بود. چندی نگذشت که این تعلیم دیدگان گروه طالبان را به وجود آوردند که پاکستان چندین دهه است گرفتار آن است و توان مقابله با تحرکات آنها را ندارد. اینک عربستان با همان هدف دیدگاه خود را متوجه افغانستان کرده است، افغانستانی که البته محرومیت های زیادی را تجربه کرده و شاید وعده های دیگران برایش جذاب باشد. دولتمردان افغانستان باید به خاطر داشته باشند کسانی که امروز امنیت کشورشان را به مخاطره انداخته و آرامش را از آن سرزمین تاریخی گرفته اند، با اسلحه و پول بیگانگان فعالیت می کنند و کسانی که افغانستان را به رزمگاه بی هویتی و بی فرهنگی کشیده اند، ساخته و پرداخته چه کسانی هستند، افغانستان مرکز توسعه و رشد زبان و ادب فارسی بوده است. آبشخور فکر و اندیشه و هنر و ذوق بسیاری از شعرای بزرگ فلات ایران سرزمین افغانستان بوده است و اگر دولتمردان افغانستان به هویت تاریخی کشور خود توجه نکنند دیر یا زود بر سر آنها همان خواهد آمد که بر سر مجسمه بودا آمد، بنابراین با توجه به تجربه تلخ پاکستان، افغانستان نباید چون طفلان با سیب سرخ و شهد و شیر بیگانگان فریب بخورد و فرصت بیشتری را ازاین طریق در اختیار معاندان خود قرار دهد. آیا این عاقلانه است که ناآگاهانه بیگانه ای را که با تمام هویت تاریخی، فرهنگ و هنر ما در ستیز است و از نعمت خداداد برای مقابله با ما بهره می جوید، پشت در نگه داریم تا هر وقت اراده کرد به داخل نفوذ کند. ملحد گرسنه و خانه خالی و طعام/ عقل باور نکند کز رمضان اندیشد. دولتمردان افغانستان نباید فراموش کنند که خود وارث فرهنگی متعالی، ادب و هنری بی مانند هستند و هرگونه تغافلی عواقب بسیار ناگواری برای آنها به بار خواهد آورد و نباید فراموش کنند که عربستان یکی از سه کشوری بود که حکومت متحجر طالبان را به رسمیت شناخت.

من جرب المجرب حلت به ندامه