دولت گذشته مذاکرات دیپلماتیک چند جانبه را به صحنه تکرار شعارهای انقلابی از سوی مسئولان مجری سیاست خارجی تبدیل کرده بود. عملا بیانیه صادر می کردند به جای اینکه مذاکره کنند. این در حالی است که صرف تکرار آرمان ها، کمکی به تحقق آن نمی کند.

دولت آقای روحانی خیلی تحت تاثیر امواج در سیاست خارجی قرار نمی گیرد و پیش از واکنش به رخدادها، علت یابی می کند و در زمینی که توسط دیگران طراحی شده، بازی نمی کند.

هم در ایران و هم در امریکا جریان هایی ادعا کردند اگر در موضوع اتمی در سیاست داخلی بازی متفاوتی با موضع رسمی انجام دهند، باعث تقویت مواضع تیم مذاکره کننده شان خواهند شد. اما این بیشتر یک توجیه ظاهری و پوششی برای هدف اصلی یعنی تخریب روند مذاکرات بود. یکی از موارد اختلاف کاخ سفید با کنگره در همین نقطه بود.