نداشتن مهارت های برقراری ارتباط، کنترل خشم و تفکر منطقی یکی از موضوعات مهم و اساسی است که صدمات زیاد و گاه جبران ناپذیری به جامعه تحمیل می کند تا جایی که بسیاری از جرائم خشن مانند اسیدپاشی، دعواهای خیابانی و قتل هایی که درپی اختلافات خانوادگی و حتی اختلافات مالی اتفاق می افتد را می توان ناشی از نبود این نوع از مهارت های زندگی دانست. در بسیاری از موارد مشابه وقتی ریشه ها و عواملی را که باعث رخداد جنایات و جرائم شده است جست وجو کنیم، نبود چنین مهارت هایی به عنوان یکی از عوامل موثر خودنمایی می کند. در شرایطی که همگان عقیده دارند پیشگیری از درمان بهتر و مفیدتر است متاسفانه اقدامات اساسی و جدی در این خصوص انجام نمی شود. بسیاری از کارشناسان در مورد ریشه های اتفاقات تلخ مانند اسیدپاشی، نزاع خیابانی منجر به قتل، همسرکشی و قتل معشوق و... و روش های پیشگیری از این جرائم بر اهمیت سنین کودکی به خصوص پیش از دبستان و دبستان صحه می گذارند اما هنوز این سوال مطرح است که چرا مسئولان به اهمیت این سنین در شکل گیری شخصیت اجتماعی افراد کمتر توجه می کنند و آموزش مهارت های لازم اجتماعی را برای کودکان در اولویت قرار نمی دهند. جای خالی آموزش مهارت های اجتماعی در مقطع دبستان به وضوح احساس می شود. نظام آموزشی ما بر یادگیری فرمول های ریاضی، مناطق جغرافیایی و مسائلی از این دست تاکید دارد اما در مقابل به مهارت هایی نظیر کنترل خشم یا مهارت برقراری ارتباط و مدیریت آن چندان اهمیت نمی دهد و این درحالی است که افراد از شش سالگی دوران زیادی از عمر خود را در اختیار سیستم آموزشی هستند. به نظر می رسد برای پیشگیری از جرم باید به امید روزی بود که سیستم آموزشی کشور اقداماتی موثر در راستای تعلیم و تربیت افرادی اجتماعی و دارای سلامت روانی انجام دهد، در این صورت شاهد بسیاری از اتفاقات تلخی که ناشی از ضعف مهارت های زندگی در افراد جامعه است، نخواهیم بود.