سروش حبیبی که بیش از 40 سال است به اروپا مهاجرت کرده می گوید: دلم برای ایران یک ذره شده است. اگر در ایران کسی را داشتم با توجه به وضعیت جسمی ام به هر سختی ای بود به آنجا می آمدم، اما کسی را در آنجا ندارم و تنهایم.

این مترجم پیشکسوت که در سن 82 سالگی به سر می برد و تا به حال آثار ادبی زیادی از نویسندگان بزرگ روسی، آلمانی، انگلیسی و فرانسوی به فارسی ترجمه و در ایران منتشر کرده است، در گفت وگو با ایسنا اظهار کرد: خیلی دلم می خواهد به ایران بیایم اما نمی توانم. کسانی هم بوده اند که اصرار کرده اند به ایران بیایم تا برایم شب برگزار کنند، مخصوصا آقای دهباشی. ولی الان تکان خوردنم خیلی سخت شده است. او که ساکن فرانسه است، ادامه داد: البته دلم برای ایران یک ذره شده است. اگر در ایران کسی را داشتم با هر سختی و حتی با این وضعیت هم می آمدم، اما کسی را ندارم و در آنجا تنهایم. ضمن اینکه اینجا خانواده ام تنها هستند و به من نیاز دارند. خیال هم نکنید اینجا ماندن برای من مزایایی دارد و من برای این مزایا در اینجا مانده ام. البته اینجا دود و دم تهران را ندارد. فقط به این دلیل که حرکت کردن برایم سخت است نمی توانم به ایران بیایم. با این حال باید زندگی و تنهایی را تحمل کرد و تا جایی که می شود راضی بود.

حبیبی که تا به حال آثار زیادی از نویسندگان بزرگ دنیا همچون داستایوفسکی، تولستوی، چخوف و هسه را به فارسی برگردانده است، در بخش دیگری از این گفت وگو درباره آثاری که در دست انتشار دارد، گفت: الان مدتی است که کمتر کار می کنم. ترجمه کتاب «رستاخیز» لئو تولستوی نزدیک به تمام شدن است. کتاب دیگری هم از داستایوفسکی به نام «ذلیل شدگان» یا «اهانت دیدگان» را در دست ترجمه دارم که نیمی از آن را ترجمه کرده ام. اما در این فاصله کتاب های دیگری ترجمه کرده ام که قرار بود تعدادی از آن ها از سوی ناشران در ایران منتشر شوند. «بانوی میزبان»، «همزاد» و «عشق اول» عنوان این کتاب هاست.