همیشه در میان رسانه های مختلف هنری، رادیو و تئا تر جذابیت های ویژه و زیادی برایم داشته اند و به نسبت سینما و تلویزیون متفاوت و برایم اولویت دارند. رادیو به دلیل متکی بودن بر تخیل مخاطب و تئا تر به دلیل زنده بودنش همیشه برایم جذابیت داشته اند. بنابراین کنار هم قرار گرفتن آن ها و پیوندشان می تواند جذابیت های تازه ای ایجاد کند.

نمایش رادیویی و تئاتر از یک خانواده اند و همبستگی محکم و دیرینی با یکدیگر دارند. کافی است مروری گذرا به نام هنرمندان نسل های مختلف نمایش رادیویی (از ابتدای شکل گیری رادیو تا امروز) کنیم تا به سهولت دریابیم که نویسندگان، بازیگران و کارگردانان نمایش رادیویی همواره در فضای خلاقانه تئاتر کشور موثر بوده اند و در این هوا تنفس کرده اند. رادیو تئاتر همان گونه که از عنوانش برمی آید، ترکیبی است از نمایش رادیویی و تئاتر. گونه ای از اجرای نمایش است که ضمن بهره بردن از امکانات نمایش رادیویی و تکیه بر تخیل«شنونده-تماشاگر» تلاش می کند از راه ارتباط زنده و نزدیک با او، جذابیت تازه ای پدید آورد. به جد بر این باورم که نمایش رادیویی همچنان زنده و پویاست و کماکان می تواند مخاطبان خودش را سرشار از لذت کند، لذتی که از اندیشه و تخیل برمی آید. اما طبیعی است که در زمانه رقابت های فشرده و همه جانبه رسانه ای، نمایش رادیویی برای آنکه همچنان در عرصه بماند، باید از خود زنگارزدایی کند.

زنگاری که طی سالیان اخیر به دست مدیران و تصمیم گیرندگان کم دانشی که اغلب علاقه ای به رادیو و نمایش رادیویی نداشته اند به آن تحمیل شده است. به گمان من رادیو تئاتر مفری است برای همنوایی شکوفنده هنرمندان رادیو با مخاطبانشان از سویی و دور از فضای تنگ و محدود رسانه دولتی که کند و سنگین حرکت می کند و اشتیاق به گشودن بال تخیل ندارد.

رادیو تئاتر «ژاک و اربابش» به کارگردانی رضا عمرانی از 23 فروردین ماه با حضور چهره های شناخته شده در تئا تر باران اجرا می شود.