رنگ نشان دهنده جایگاه، شخصیت، کارکرد و بایدها و نبایدهایی است که برای هر دوره از زندگی و حالات روحی می توان از آن استفاده کرد و کهنسالی هم برای خود رنگی دارد، اما نه از نوع آبی و قرمزش بلکه یادکردن از تاثیرگذاری، خواسته ها و اهمیت و بایسته ها و نبایسته های زندگی کهنسالی است که اگر با نگاهی جامع به آن توجه کنیم می توانیم فرهنگ زندگی این نسل را متحول کرده و راه را برای بزرگ زیستن سایر ارکان زندگی نیز فراهم کنیم.

اول باید دانست عناوینی مانند پیرمرد و پیرزن و عجوزه و… بار منفی فراوانی را به دنبال داشته و بیشتر در مقام اهانت و شماتت و تحقیر به کاربرده می شود که باید جامعه مخاطب، زبان خویش را از به کارگیری چنین نسبت هایی دور کرده و از عناوینی چون بزرگ و کهنسال و مو سپید و باتجربه و عزیز یاد کرد، زیرا الفاظ خود فرهنگ ساز است.

دوم باید کهنسالی را بزرگی به حساب آوریم نه عجوزگی که اگر این باشد دوران کودکی از عجز بیشتری برخوردار است. لکن پدر و مادر، طفل را با عشق و صمیمیت در آغوش می گیرند و از یاس زندگی اش بهره مند می شوند، زیرا او هم در نوع خود بزرگی دارد، چون توانسته با آمدنش کانون مشترکی را روشن کند و امیدی باشد برای فردای زندگی خانواده اش.

کهنسالان هم بسان همین بزرگی با شناسنامه ای سرشار از ادب و متانت و تجربه و عشق و دانش هستند که گذر زمان ایشان را مو سپید کرده، اما بی شان و بی شخصیت شان نکرده است؛ بلکه زندگی ایشان را آیینه تمام قد زندگی اطرافیانشان و کتاب سرمشق و زندگی و زیبایی هر خانه و کاشانه ای کرده است.

اما پایداری و تاثیرگذاری نهاد کهنسالی همانند تمام بخش های زندگی از بایدها و نبایدهایی برخوردار است که من از آن با نام حقوق و تکالیف یاد می کنم که برای رسیدن به آن، وظایفی متوجه خود موسپیدان بوده و از سوی دیگر متوجه اطرافیان و جامعه بزرگ کشوری است که پرداختن به آن فرصتی دیگر می طلبد.