علی محمد شاعری، رئیس ستاد محیط زیست شهرداری، درحالی از ورود فاضلاب 40 درصد بیمارستان های تهران به داخل آبهای سطحی و چاه های جذبی خبر می دهد که در شرایط کم آبی و کاهش بارندگی ها، چاه های جذبی یکی از مهم ترین تامین کنندگان آب شرب پایتخت نشینها محسوب شده و زمین های کشاورزی جنوب تهران هم عمدتا از طریق همین آبهای سطحی آبیاری می شوند.

هم اکنون از مجموع 871 بیمارستان کشور، حدود 150 بیمارستان در تهران قرار دارد که کمتر از 60 درصد آنها مجهز به تصفیه فاصلاب هستند و جالب اینکه 8 درصد آنها به هیچ وجه سیستمی به نام تصفیه فاضلاب ندارند. سوال اینجاست فاضلاب این بیمارستانها و آن 34 درصد بیمارستانی که سیستم تصفیه ناقص دارند، به کجا می رود؟! آمارهای سراسری از طرفی نشان می دهد که 96 بیمارستان کشور هم فاقد سیستم بی خطرسازی زباله هستند و حالااگر بخواهیم به آمار تولید روزانه 400 تن پسماند بیمارستانی در سراسر کشور اشاره کنیم که 25 درصد آنها، خطرناک و ویژه هستند، باید به این سوال برسیم که آبهای سطحی و جذبی چگونه به این درد بی درمان دچار شده اند؟ شاعری در پاسخ به این سوال ابعاد تازه ای از این ماجرا را باز می کند: «در پایین دست شهر تهران، فاضلاب این بیمارستانها وارد شبکه آب های سطحی شده و به طور مستقیم برای آبیاری زمین های کشاورزی استفاده می شود و این درحالی است که فاضلاب های بیمارستانی جزو خطرناک ترین فاضلاب ها است و آلودگی شان هم نیم قرن باقی می ماند.»

قانون مدیریت پسماند البته تکلیف را روشن کرده و تفکیک، بی خطرسازی و امحا را بر عهده وزارت بهداشت گذاشته است، اما بیمارستانهای دولتی، اعتبار لازم و در مواردی هم فضای کافی برای راه اندازی این تصفیه خانه هارا ندارند.

براساس آمارها هم اکنون حدود 359 بیمارستان کشور نیاز به راه اندازی سیستم تصفیه خانه فاضلاب دارند و حدود 69 بیمارستان هم باید سیستم تصفیه خانه فاضلاب خود را اصلاح کنند تا مواد عفونی و میکروبی از طریق آب و خاک وارد سفره های ما نشوند.