امام هادی(ع) فرمود: المصیبه للصابر واحده و للجازع اثنتان. بلاو مصیبت برای شخص صبرکننده یکی است و برای شخص کم تحمل و کم طاقت، دو تا خواهد بود. (منتهی الامال ج 2 ص 574)

ظاهرا دو تا بودن مصیبت جزع کننده و انسان کم تحمل، یکی اصل مصیبت وارده بر اوست و دومی مصیبت نابودشدن اجر و پاداش اخروی وی است. علاوه اینکه بی تابی کردن، خود نوعی درد و رنج روحی است و غم آدمی را شدت می بخشد. (همان) ضمن اینکه بی تابی کردن، شان و منزلت و عزت آدمی و اطرافیان وی را ضایع می کندو به قول معروف آبروی انسان را برباد می دهد. مطابق تعریف محقق طوسی صبر عبارت است از نگاه داشتن نفس و خودداری انسان از جزع و بی تابی نمودن