«سعدی افشار» آخرین بازمانده نسل سیاه بازان نمایش ایرانی بود که از دست رفت اما نباید با از دست رفتن سعدی افشار این سنت نمایشی که به نوعی هویت تئاتر ایران را در بر می گیرد، از دست داد.

سیاه بازی در تئاتر ایران و نمایش ایرانی به عبارتی میراثدار جریان کمدی در تقلید و مضحکه ایرانی بود که طبق شواهد و قرائن از اواخر دوره تیموری و بویژه در دوره صفوی شاهد گسترش و رواج این نوع از هنر نمایش ایران بودیم که عمدتا ریشه آن نقالی، لوده بازی، لوطی بازی و گونه های ریز و درشتی بود که در نهایت در اواخر دوره قاجار منجر به پیدایش و پدیدار گونه ای از نمایش ایرانی یعنی سیاه بازی یا به عبارتی تخت حوضی بود. بی