«سعدی شیرازی» و زبان اش، گستره جغرافیایی بالایی دارد که از مصر تا اقصای چین را در بر می گیرد. چنانکه «ابن بطوطه»؛ سیاح مراکشی که سفرنامه اش را نه به طور روزانه، بلکه بعدها، برای کسی روایت کرد، آن شعر سعدی را که قایقران های چینی می خواندند از بر شده بود. آن شعر که عجیب در خاطرش هم مانده بود این بیت بود که: «صورتگر نقاش چین/ رو صورت یارم ببین». سبب این گسترش، زیبایی، سادگی و البته آهنگین بودن و پرمحتوایی زبان سعدی است که حتی واقعیت ها را به ملموس ترین شکل ممکن بیان می سازد که نمونه هایی چون: «نیک خواهانم نصیحت می کنند/ خشت بر دریا زدن بی حاصل است» یا «چو دخلت نیست، خرج آهسته تر کن/ که می خوانند