دیوارها شاهدند، بلند و قد کشیده. آسمان شاهد است، آبی و صاف بدون لکه ای ابر. زمین شاهد است، بزرگ و بخشنده، بی بغض و کینه! دیوارها، آسمان و زمین آنها را دیده اند. باور کرده اند. بخشیده اند. خماری، ترس و تنهایی شان را دیده اند، تولد دوباره شان را باور کرده اند و گذشته شان را بخشیده اند. همین است که حالاهمگی زیر سقف سرای احسان امید جمع شده اند؛ مردانی که یک روز، یک جا بالاخره ایستاده اند مقابل سرنوشت؛ برگشته اند قبل از پایان؛ دورزده اند از لبه پرتگاه. دست دراز کرده اند سمت آخرین کمک قبل از سقوط. چنگ انداخته اند به آخرین طناب قبل از غرق شدن. مردان روزهای نشئگی، شب های خماری. ساکنین همیشگی خیابان