علی بن ابراهیم نقل می کند که پدرم گفت: من خدمت امام محمدتقی(ع) بودم که صالح بن محمد بن سهل که متولی اوقاف قم بود، وارد شد و به حضرت عرض کرد: ای آقای من! آن ده هزار درهم و دینار را به من حلال کنید، زیرا آنها را خرج کرده ام. حضرت به او فرمود: حلالت باد.

وقتی صالح بن محمد از نزد ما بیرون رفت، امام جواد(ع) فرمود: شخصی به اموال آل محمد(ص) و یتیمان و مساکین و فقرا و در راه ماندگان، می تازد و می خورد و سپس می آید و می گوید: مرا حلال کن، گمان می کند من می گویم: حلال نمی کنم! من می گویم حلالت باد، ولی به خدا سوگند که در روز قیامت خداوند از آنها بدون مسامحه و ملاحظه سوال خواهد کرد، و مورد بازخواست قرار خواهند گرفت.(1)