پنجاه و ششمین دوسالانه بین المللی ونیز با دیپلماسی فرهنگی دولت اعتدال و حذف هنر انقلاب کلید می خورد و این دقیقا همان دیپلماسی فرهنگی دولت اصلاحات است که به بخش خصوصی و به هنرمندانی که نسبتی با انقلاب نداشتند در قالب «ان جی او»ها و انجمن های صنفی و گروهی میدان می داد و در مقابل هنرمندان انقلاب را حذف می کرد. حضور طیف هنرمندان حراج کریستی در بی ینال ونیز از دیگر نکات قابل تامل در سازماندهی و مدیریت غرفه ایران است. عکاس معلوم الحالی که حجاب را به سخره می گیرد؛ خوشنویسی که جلای وطن کرده؛ خانمی که مقیم آمریکاست و... مشت نمونه خروارند.

مدیر مرکز هنرهای تجسمی وزارت ارشاد در اخبار بیست و سی شنبه شب سیما گفت: «از هنرمندان دستچین شده دوسالانه ونیز 2015 به خاطر ایرانی بودن و هویت کارهایشان دفاع می کند!»

باید از این مدیر ارشاد پرسید که هنرمندان دستچین شده شما و بنیاد فیض نیا و کیوریتور ایتالیایی «مارکو منگوتزو» تا چه حد با هنر معاصر ایران اسلامی و هنر انقلاب نسبت دارند؟ نسبت این دستچین شدگان با هویت فرهنگ ایرانی اسلامی در چیست؟ و سوال اصلی اینکه رویکرد کنونی هنرهای تجسمی کشور به ویژه در رویدادهای جهانی باید چگونه باشد و چه تفاوتی با هنرپروری دولت اصلاحات داشته باشد؟ چرا در گزینش ها و سیاستگذاری هایتان هنرمندان معتقد به انقلاب را از قلم انداخته و آنها را منزوی می کنید؟

مقام معظم رهبری در دیدار با اعضای شورای عالی انقلاب فرهنگی فرمودند: «فرهنگ هویت یک ملت است» و حالاپرسش اینکه وزارت ارشاد چه هویتی از فرهنگ معاصر ما را با چه ملاک و معیاری در دوسالانه ونیز به نمایش می گذارد؟ آیا آثار «شادی قدیریان» و هنرمندانی از سنخ او هویت ایران اسلامی است؟

این مدیر وزارت ارشاد در گفت وگویی اظهار کرده:

«بخش خصوصی می تواند بدون کمک دولت در اینگونه نمایشگاه ها حضور داشته و درآمد اقتصادی کسب کند... بخش خصوصی در این موضوع نه نگاه سیاسی داشته و نه اقتصادی. «بنیاد فیض نیا» به عنوان اینکه بی ینال ونیز فرصتی است که می تواند هنر ایران را در منطقه نمایش بدهد تمام هزینه هایش را پرداخت کرده است»!

پرسش آخر اینکه اگر بخش خصوصی بی نیاز از دولت است چرا باید فرصت و سرمایه اش را بدون هیچ عایدی اقتصادی، فرهنگی یا سیاسی بدهد دست وزارت ارشاد و تن دهد به همکاری با دولت؟ آیا این ساده لوحی نیست؟