از جمله ایرادهایی که به رادیووتلویزیون گرفته می شود که تا حد زیادی هم توجیه پذیر است، «پوشش ندادن» یک سری اخبار و رویداد خاصی است که با زیرنظرنگرفتن آن توسط این مدیوم، خوراک خوبی برای رسانه های «هدفمند و هدف دار» آن ورآب فراهم می کند. در اینکه تصمیم گیران و برنامه سازان شبکه های فارسی زبان که در جاهایی بهتر است نوشته شود: «فارسی زیان» با پیش زمینه مشترک از نقل خبر، وارد گود می شوند، شکی نیست و مترصد این هستند که از کاه کوهی عظیم بسازند، بازهم حرفی نیست... اما صحبت بر سر آن است که با اندکی تدبیر و سعه صدر، می توان این نگاه فرصت طلبانه را از آنان ستاند. در برنامه خبری شبکه دو، یکی از این «نیک اندیشی ها و دیدن امور پس پرده»، رخ نمایان داد که امید است این کردار ثواب و صواب، ادامه دار باشد.... گویا در آن روز، عده ای از معلمان فرهیخته در اعتراض به برخی امور صنفی در شهرهایی، شرکت داشته اند و در جوی آرام و بی حاشیه، منویات خویش را طلب می کردند که حرکتی مدنی است و صنفی که نیاز به جاروجنجال هم ندارد و کیست که نداند این قشر تاثیرگذار باید معیشت و رفاهش به قدری باشد که تربیت کننده نسلی بالنده شود.... خب، با پخش این خبر از تلویزیون، می توان به جرئت گفت دستاویزی موثر از رسانه های جوساز گرفته شد. آری فقط با همین «چندثانیه» می توان به خنثی سازی برخی خبرهایی رسید که فقط مختص خودمان است و به جرئت می توان گفت ربطی به تحلیلگران «فارسی زبان» آن طرف ندارد.... این واژه از این جهت نوشته می شود که زبان فارسی را با ادبیات زننده به گودال نازیبنده می کشانند و از سویی دیگر، از خاطرشان رفته که کاروبارشان از همین سرزمین نشات گرفته و بی محابا ضرروزیانی که به فارسی زبان داخلی می زنند، به این زودی ها از یاد مخاطب نمی رود؛ مخاطبی که شاید به برخی رفتار های رسانه داخل خرده داشته باشد، ولی هیچ گاه عرق و تعصب منفعت داخل را فدای برخی فضای باز خارج نخواهد کرد و رفتاری هرچند «کوچک» تلویزیون را در دیده اش «بزرگ» می پندارد و برای ادامه این راه، یاری رسانش خواهد بود که اگر این تعامل دوسویه برقرار شود، بهره اش به سود دوطرف ماجرا خواهد بود که مدیریت جدید این رسانه، نشانه های خوبی از آن، در نظر بیننده آورده است.