مثل همیشه ترافیک. ماشین ها پشت هم قطار شده اند و نور قرمز چراغ هایشان با نور روشنایی های کنار بزرگراه که تک و توک روشن شده اند، دست به یکی می کنند و به تاریک و روشن دم غروب چنگ می زنند. راننده های کلافه پا را روی پدال گذاشته اند و مثل گلوله های منجنیق آماده اند تا جلویشان حتی شده یک متر خالی شود و خود را به جلو پرتاب کنند. صدای بوق های ممتد رانندگانی که می خواهند از غافله عقب نمانند، بزرگراه را بر می دارد و صدای ناله های زن می رود که گم شود لابه لای صدای بوق ها و همهمه و شتاب ماشین ها. حتی قد و قامت خمیده اش را هم کسی نمی بیند یا اگر هم ببیند باز فرقی نمی کند. این تصویر حالاکم کم پیوست می شود