از زمانی که در کربلاو در شب عاشورا مرا بر تن کرد تا هنگامی که در مدینه جامه ای دیگر را به جای من پوشید، لحظه ای از او دور نشدم.

من جامه ای بی مقدار بودم و همواره نظاره گر رنج هایش. اما افتخار می کردم که نائبه الحسین* را در بر گرفته ام. چه بسیار زمانی که از اشک های او تر شدم و چه بسیار زمانی که وقتی او را بر زمین می کشیدند، پاره شدم. هنوز هم به یاد دارم شب عاشورا را. آن زمان که نائبة الحسین با برادر خویش حسین(ع) سخن می گفت و اشک می ریخت و امام به او می گفت: «خواهر مگذار شیطان بر تو مسلط شود و صبر و تحمل را از تو برباید و بیش از حد زاری کنی.» اما نائبه الحسین نمی توانست جلوی اشک هایش را