موضوع تلفیق شعر و موسیقی و در کل ترکیب دو هنر کنار هم که یک چیز جدیدی را خلق می کند بحث تازه ای نیست. همیشه در طول تاریخ این نگاه ها به موضوعات مختلف بوده است.

آن چیزی که مهم و مسلم می نماید این است که در طول تاریخ موسیقی چه در ایران و چه در همه دنیا اولویت همیشه با موسیقی بوده است. یعنی موسیقی به عنوان یک هنر انتزاعی این امکان را داشته که پدیده های عینی تر را به نفع خودش مصادره کند.

ما در خوشنویسی هم می بینیم خوشنویس شعر را به شکسته نستعلیق می نویسد یا به شکلی می نویسد که برای مخاطب عادی قابل خواندن نیست. یا در معماری این امکان هست که با بازی رنگ ها و فرم ها چیزهایی ساخته شود که تصویر عینی ندارد. در فرش ایرانی هم نمونه بارز این موضوع دیده می شود.