(بدان ای سالک راه خدا!) خداوند می خواهد رابطه بین او و بنده اش حفظ شود و این رابطه قطع نشود. اگر از ناحیه بنده خطای عملی سر زده و اگر از نظر معرفتی جاهل است، هر چه که باشد، اینها مانع نشود که این رابطه قطع شود. اصلابزرگی و کرامت او اقتضا می کند که نگذارد این رابطه قطع شود، لذا به پیغمبرش هم، همین را امر می کند و می گوید: تو موجودی هستی که باید همان روشی، که من با بندگانم دارم، داشته باشی، یعنی خداگونه عمل کنی، یعنی ای پیامبر! تو باید از بندگان خدا دستگیری کنی و دست رد به سینه کسی نزنی! این روش، روش من است. این روش، روش الهی است. این روش را مومن هم باید در آداب معاشرتی اش حفظ کند. به یک معنا «طرد» (راندن) در آداب معاشرت اسلامی وجود ندارد. طرد کردن نادرست است، هرچه هست دستگیری است. اگر خطای عملی است، باید اغماض شود و اگر خطا از نظر درونی و عدم کشش است، آن هم باید اغماض شود، برای اینکه دستگیری و به صراط مستقیم هدایت شوند.(1)

_____________________

1- این الرجبیون، آیت الله شیخ مجتبی تهرانی، ص 30