به قدر ماهی نگذشته بود از زمان لغو برنامه بزرگداشت منزوی در دانشگاه و به یاد دارم که درست همان روز که قرار شد همایش «نام من عشق است» دیگر اجرا نشود، منزوی زنگ زد:

فلانی؟

بله استاد!

یک مشکل بزرگ در میانه هست!

و من گمان کردم خبر لغو برنامه را که او این همه به آن امید بسته بود، باد به گوشش رسانده است.

ولی گفت: آقا من امروز ناگهان دریافتم که کت شلوار ندارم! مدت هاست!

و خندید. عجیب خندید. بلند و طولانی. آن خنده نه دریغ در خود داشت نه اشک نه شادی؛ خنده ای خالص بود؛ خالص و خنثی و جخ (جنگجویی کهنه کار) که 50 سال تجربه سیزیف وار (سیزیف: قهرمانی در اساطیر یونان) زیستن در پس آن خنده پنهان بود که دانستنش برای من محال می نمود.