شعر فارسی در طول زایش و حیات خود هماره وامدار دین اسلام بوده و غنا و ارزشمندی و رفعت خود را از دین و مفاهیم و مقدسین آن برگرفته است.

از این میان حضرت رسول به عنوان موسس این دین و بانی شریعت، جایگاه ممتازی را در فرم بندی و محتوا بخشی به این ساحت به خود اختصاص داده است. از دیگر سو در شعر پارسی بی شک برترین جایگاه را باید برای مولانا جلال الدین محمد بلخی در نظر گرفت. از این رو در این مقال بر آنیم تا با بررسی گذرا در مثنوی این شاعر بزرگمایه تصویری مجمل از تاثیر وجه روحانی و عرفانی حضرت رسول در نظم فارسی به دست آوریم. برای این منظور، چند حکایت را از دفترهای مختلف مثنوی انتخاب کرده و مورد تحلیل قرار می دهیم.