«وقتی شما جوانان را می بینم خیالم راحت می شود و خدا را شکر می کنم که کشتی در آینده هم تنها نمی ماند»، 13 سال پیش استاد حسین حصاری با این جمله من و چند همکار رسانه ای را لایق شاگردی خود دانست، استاد روزنامه نگاری که امروز ما باید با خیالی اندوهگین و تلخ پیش از نامش این واژه را بنویسیم؛ زنده یاد!

وقتی پدر، مادر یا معلم بالای سرت بایستند و برایت دیکته بگویند، دست و دلت می لرزد و آب دهانت فرو نمی رود که مبادا غلط بنویسم؛ از روی وظیفه نوشتن و برای رسم شاگردی به جا آوردن نیز همین طور است و می گویی مبادا در شان و جایگاه معلمم ننویسم و حق مطلب را ادا نکنم. اما وظیفه است و باید با قلم دل نوشت تا