به صلاح نیست ما عضو قانون جهانی کپی رایت شویم. با این کار با توجه به مسائل اقتصادی موجود، تمام محصولات فرهنگی که در داخل کشور تولید و منتشر می شوند به یکباره از بین می روند. در نظر بگیرید ناشری که با تیراژ هزارتایی کتابی را منتشر می کند، چطور می خواهد حق رایت کتابی از گابریل گارسیا مارکز را پرداخت کند؟! اینکه می گویند شما عضو شوید و ما شرایط شما را در نظر می گیریم هم ما را وارد نامه بازی های مکرر و تعارفات بی فایده برای هر اثری می کند. این مسئله در سینما جزئی تر است و فیلم پولش را از اکران، نمایش های خارجی و شبکه نمایش خانگی تامین می کند و بعد از تمام این ماجراها، اینکه دو شبکه ماهواره ای فیلم را پخش کنند، ضرری به صاحبان فیلم نمی رساند. حتی در آمریکا هم که قوانین سفت و سختی در این موارد دارد، شاهد دزدی های فرهنگی هستیم. در کشورهای دیگر وقتی قطعه ای از یک آهنگ ساز در کافه یا شبکه ای پخش می شود، مبلغی به حساب اداره کپی رایت ریخته می شود و آنجا هم پول را به صاحب اثر می رسانند. به عنوان مثال پینک فلوید هنوز هم از قطعه های قدیمی خود درآمد دارد. ولی اینجا هرروز قطعه شب های روشن از شبکه های رادیویی پخش می شود و حرفی هم نمی شود زد. وقتی از فرهنگ سازی می توان صحبت کرد که زیربنای اقتصادی مناسبی وجود داشته باشد.