«فتو به میتی گفته بود: می دانی فرق آثار من با بقیه در چیست؟ در این است که در آثار من فرق مرده ها، زنده ها، اشیا، رنگ ها، تیرگی، روشنایی و موسیقی و سکوت معلوم نیست. معلوم نیست این کجا شروع می شود، و آن تمام می شود. چون اصلااینها با هم فرقی ندارند. همه شان یکی اند. هیچ متوجه این شده بودی؟» این جملات از زبان یکی از شخصیت های «چشمهایم آبی بود» محمدرضا کاتب، در مورد طرز نویسندگی و سبک پردازی وی نیز مصداق دارد.

کاتب، برخلاف شیوه متعارف داستان نویسی در سال های اخیر، شخصیت ها را معرفی نمی کند. ماجراها هم پیوند بی واسطه ای با تجربه های از قبل معلوم مخاطب ندارد. در این رمان، با آمیزه ای از خشونت