قادر است از راه حق پخش تلویزیونی منابعی را به دست آورد و در نهایت هم اینکه از اسپانسر خود مبالغی دریافت کند. باشگاه ها در ایران دست کم در این سه مورد اختیاری از خود ندارند. وزارت ورزش و جوانان متولی ورزشگاه های کشور است و باشگاه ها فقط اجاره نشین هستند. صدا و سیما نیز زیر مجموعه نهاد حکومت است و باشگاه ها و دولت نمی توانند در سیاست های آن مداخله کنند و حقوق قانونی خود را مطالبه کنند. آنها اجازه ندارند تلویزیون های خصوصی داشته باشند با اینکه حق پخش مسابقات خود را به نهادی خارج از صدا و سیما واگذار کنند.

این وسط یک اسپانسر می ماند که از دل آن هم چیزی به دست نمی آید که بتواند جواب هزینه ها را بدهد. در چنین وضعی راه درآمدزایی باشگاه های ورزشی چیست؟ آنها چگونه می توانند از پس هزینه های 10 تا 20 میلیارد تومانی یک فصل برآیند و آن را مدیریت کنند؟ باشگاه اقتصاددانان در پرونده امروز خود این موضوع را مورد بررسی قرار داده و در یادداشت هایی که کارشناسان و صاحبنظران ارائه کرده اند، این موضوع را به بحث گذاشته که اصولاانگیزه های باشگاه داری در ایران چیست و چرا بنگاه های بزرگ اقتصادی رو به باشگاه داری آورده اند؟ آیا ساختار اقتصادی و سیاسی کشور اجازه می دهد که باشگاه های بزرگ کشور روی پای خود بایستند و از سوی بخش خصوصی مدیریت شوند یا خیر؟