دستی که پیامبر مهربانی ها بر آن بوسه زد، از آن یک کارگر بود. کارگران خانه دارند، صنف دارند، حق و حقوق تعیین شده دارند، شورای عالی دارند، اتحادیه دارند، نماینده در مجلس دارند، تشکل دارند، دستمزد دارند، سندیکا دارند و باز هم دارند، در آثار نمایشی رسانه ملی اما چندان نقش، سهم و جایگاهی ندارند.

معمولاکمتر می توان سراغی از یک کارگر در میان شخصیت های یک سریال تلویزیونی گرفت. اگر هم باشد حضورش پررنگ نیست، در حاشیه است و اصولاکمترین شباهتی به کارگرانی که در دور و اطرافمان می بینیم، ندارد. گویا موجودی است غریبه که از ناکجا آمده است. نه دغدغه مالی دارد و نه اضطرار معیشت. اقتصاد برایش در درجه چندم اهمیت است. شاید هم اصلامهم نباشد. تمام فکر و ذکرش مسائل و حواشی درون خانواده است و بس.