معلم ها هرکودک لازم التعلیم را به چشم شاگرد کلاس می بینند. پرسش از هویت و وطن، فرع قضیه است. مهر گذشته مدیر، علی را سر کلاس اول نشاند. من با مادر علی صحبت کردم که پدر علی را وادار کند بیفتد دنبال شناسنامه. مادر گفت رفته و پاسخ نگرفته است. کنکاش کردم ببینم چه می شود کرد. اما به علی که با کیف و کتاب آمده بود مدرسه که نمی توانستیم بگوییم نیا، چون شناسنامه نداری. چون پدرت اهل افغانستان است. ما که نتوانستیم بگوییم. حالاکه مقام معظم رهبری دستور داده است به مثل علی ها نه نگویید، تنها نیستیم. به خاطر این اتفاق خوب، یک بسته شکلات گرفتم و رفتم سر کلاس اول. به سمت علی که خانم معلمش از او حسابی راضی است، دست دراز کردم و گفتم: «بزن قدش. بزن قدش که تا آخر بری». علی محکم زد قدش. بعد با بچه ها شعر خواندیم. دست زدیم و شادی کردیم. هفته آینده علی کنار دیگر بچه های کلاس اولی جشن الفبا دارند. علی می خندد. علی خوشحال است.