ازدواج مثل غذا خوردن برای حفظ انسان است. انسان، هم باید شخصا بماند، هم باید نوعا محفوظ باشد. حفظ شخص انسان با غذاست، حفظ نوع انسان با نکاح است؛ و هر دو را ذات اقدس إله به عنوان ضرورت مطرح کرد.چون تحمل این کارها دشوار است؛ یک سلسله لذائذی را در هویت انسان تامین کرد تا انسان برای رسیدن به آن لذت تن به این کار بدهد. اینها در حقیقت مزد کار است، نه هدف! انسان اگر غذا نخورد، می میرد؛ انسان اگر نکاح نداشته باشد، منقرض می شود. انسان مثل فرشته نیست که بدون غذا بماند و غذای او ذکر خدا باشد؛ انسان مثل فرشته نیست که نیاز به نکاح نداشته باشد و محفوظ باشد! هم به غذا محتاج است برای حفظ شخص، هم به نکاح محتاج