درست زمانی که گلی توی کتابخانه نشسته و خیره شده به کاغذ جلوش و فکر می کند توی این چند روز حتی یک خط ننوشته، مریم و آذر برای دلجویی پیش هما هستند و گمان می کنند گلی هم که تازه خبر را شنیده سریع خودش را برساند. مریم سه تا چایی تازه دم می ریزد و با شیرینی می آورد توی سالن. هما با چشم های پف کرده همش سر می جنباند و زیر لب می گوید این دیگر انصاف نیست. خودش به اندازه کافی توی زندگی مشکل و دردسر دارد، به خصوص با امیر. اگر پای بچه در میان نبود یک روز دیگر هم دوام نمی آورد. آن وقت این وسط مادرش هم باید سرطان بگیرد. این دیگر اصلاانصاف نیست. گلی توی کتابخانه نخستین جمله ها را روی کاغذ می نویسد. من با میل