همان طور که انتظار می رفت، وقتی سنا با اکثریتی قاطع لایحه ای را تصویب کرد که به کنگره اجازه می داد تایید توافق نهایی هسته ای را به رای بگذارد، شاهد خودستایی های بسیاری میان اهالی کنگره بودیم. بسیاری در واشنگتن تصویب این لایحه را در حکم تغییری اساسی در موازنه قدرت (داخلی آمریکا) قلمداد کردند. سناتورهای جمهوری خواه بادی به غبغب انداخته، اعلام کردند، بالاخره داریم رئیس جمهوری یاغی را که از کنترل خارج شده است، مهار می کنیم؛ رئیس جمهوری که ازجمله یاغی گری هایش را دستور اجرائی تسهیل کننده قوانین مهاجرت و طرح خدمات درمانی اش قلمداد می کنند. بسیاری از دموکرات ها نیز – نه فقط آنهایی که نسبت به توافق با ایران بدبین هستند - بر این عقیده بودند که کنگره باید درباره چنین مسئله مهم و حیاتی ای حق اظهار نظر داشته باشد.