هاله عزیز!

چهار سال است که پرنده سبکبال وجودت از قفس جسم رنجورت پرواز کرده است و تو زنده تر از همیشه در لحظه لحظه زندگی ام حاضر و جاری هستی! خاطرات نزدیک به 45 سال دوستی مان را که مرور می کنم همه اش سرشار از زندگی و سرخوشی است. سال اول دبیرستان برای اولین بار تو را دیدیم؛ وقتی به مدرسه ژاندارک و جمعی که از اول دبستان با یکدیگر همکلاس بودیم، وارد شدی. هنوز تصویر دختری تپل مپل با موهای فرفری، چهره ای خندان و صمیمی و چشمانی از جنس صداقت که کفش های طبی پوتین مانند به پا داشت، پس از گذشت این همه سال مانند روز اول در برابر دیدگانم قرار دارد. به خاطر مهربانی، صفا، شوخ طبعی و بی پیرایگی ات به