دیباچه کتاب «تاروپود هنوز...» اثر علی اکبر صارمی پیش رویم است و می خوانم «معمولاحذف کردن و فشرده کردن به مراتب مشکل تر از انباشتن و پرکردن اوراق است. وقتی درصدد حذف بر ای جمله ها به تکاپو می افتند و گریبانت را می گیرند که به من دست نزن، حیف است، جمله ات ناقص می شود، مطلب گنگ می شود و نویسنده مبهوت و سرگردان میان انتخاب ها». شیوه معماری علی اکبر صارمی مصداق همین کلام است؛ حذف به جای انباشتن. عناصر بصری ساده و به دقت فکر شده. در نهایت انتزاع و در نهایت قدرت. گویی گلستان سعدی و شمیم خوش آن الهام بخش وی بوده است که در دیباچه کتابش به حیرت می نویسد «به راستی سعدی چگونه توانسته آن همه دانش و تجربه را در چنین متن پر طراوت و هنرمندانه ای بفشرد و جای دهد؟» صارمی خود در حد توان، کوشش کرده است به جای ساختن، نسازد تا ماندگاری آثارش را در عناصری آرام تضمین کند.