نام مهندس سیحون را برای اولین بار از پدرم، حاج محمدحسن فراستی، شنیدم. او که یک معمار تجربی است و به تازگی قدم به 90سالگی گذاشته، هنر و فن معماری را در محضر پدرش در روستایی از توابع شهر خمین یاد گرفته بود. پدربزرگ و جدش هم معمار بودند. او پس از مهاجرت به تهران در ایام جنگ جهانی اول به مرور بر ابعاد کارش افزود و تبدیل به پیمانکار آرشیتکت های نام آور تهران شد. در آن زمان اجرای طرح های مهندس سیحون برای بسیاری از معماران تجربی و پیمانکاران سنتی اعتبار بزرگی به همراه می آورد، ولی وی هیچ گاه موفق به اجرای طرح های مهندس سیحون نشد. او که نقشه کشی را هم به طور تجربی و با ایستادن بالای سر آرشیتکت ها یاد گرفته بود، شب ها تا پاسی از شب برای ساختمان هایی که می ساخت، نقشه می کشید و سپس آنها را برای تایید و به منظور گرفتن جواز ساختمان به یک آرشیتکت می داد.