آن هنگام که جهان در اعماقی ژرف، و در سینه تنگ خدا نهفته بود، خدا به ساعت نخست سامان داد و با شور والای آفرینندگی بر زبان آورد که: بشود.

در این دم، بانگ درد، همه مکان ها را آکند و کیهان با جنبشی سترگ به ساحت واقعیت درآمد.