ما مردم شادی نیستیم؛ چرا؟ چون در طول تاریخ ایران زمین مردممان با غم پرورده شده اند. تاریخ این «غم گرایی» را شاید حتی بتوان تا دوره ساسانیان عقب برد. نوعی بی اعتمادی نسبت به دیگری در طول تاریخ و هم فرهنگ «دنیاگریزی» بین مردم رواج یافته است. بی اعتمادی به شادی و آرامش دنیوی برای ما در طول سال ها تبدیل به یک فرهنگ شده است و نشانه های این فرهنگ را نیز می توان در ادبیات و باورهای عامیانه مردم و ضرب المثل های آنها دید. جالب تر اینکه ما نه تنها شاد نیستیم بلکه از آن می ترسیم. دقت کرده اید که وقتی زیادی شاد و خوشحال هستیم، ناخودآگاه فکر می کنیم قرار است اتفاق بدی بیفتد و این شادی پیش زمینه یک فاجعه است؟! با وجود این فکر می کنم می توان شادی را به دست آورد. در فرهنگ ما امکاناتی هم برای رواج این شادی وجود دارد؛ در تاریخ باستان جشن های ماهانه برپا می شده. علاوه براین استاد شهید مرتضی مطهری می گوید دین اسلام، دین شادی است. در کنار این، دولت هم باید برای مردم امکانات شادبودن را فراهم کند. شادی، بدون وجود رفاه محقق نمی شود. ابزارهایی از قبیل رفع بیکاری، گسترش تامین اجتماعی، اشتغال زایی، ایجاد امکانات ازدواج و تلاش برای کاهش طلاق موجب شادی نسل جوان می شود. این شادی به کل فضای جامعه تسری پیدا کرده و آن ها را بانشاط خواهد کرد. در این میان نباید کسی به اسم دلسوزی و دلواپسی مانع شادی جوانان شود.