به نظر من طرح موضوع گفت وگو بین گرایش ها و جریان های سیاسی گوناگون چیزی شبیه احساس عطش است که انگار گاهی اوقات که ارگانیسم جامعه خیلی دچار التهاب درونی می شود این احساس بیش از واقعیتی که هست نمودار می شود وگرنه اصلش به عنوان یک نیاز آنقدر بدیهی و عرفی و هنجاری است که در هر جامعه ای که بخواهد تلاش سازمان یافته و هدفمند معطوف به منافع ملی داشته باشد که به نظر تکراری می رسد. اما در عین حال شاهد هستیم که لابد این تلاش وجود ندارد که هر از گاهی دوباره این موضوع مطرح می شود. این گفت وگو صرف نظر از پیش نیازهایی که هر گفت وگویی می بایست داشته باشد - که توجه به آنها باید وجود داشته باشد- تا هنگامی که