آب تنی و شنا بخصوص در فصول گرم سال یکی از مفرح ترین تفریحات ورزشی است که هم جسم را ورزیده می کند و هم روح را صیقل بخشیده و آرام می کند، اما همین ورزش نشاط آور بخصوص اگر در دریا و رودخانه آن هم خارج از محدوده سالم سازی شده باشد همان جایی که خبری از نجات غریق و بنی بشری نیست تا در مواقع غرق شدن امدادرسانی کنند تبدیل به یک تفریح مرگ آور می شود. اما چگونه می توانیم خود را از غرق شدن مصون بداریم؟

وقتی دریا ناآرام و متلاطم است، امواجی با جریانات ناشناخته در آب ایجاد می شود که به نظر کم خطر بوده و جاذبه و انرژی این امواج شناگر را به سمت خود می کشد، اما خلاصی از این جریانات ناشناخته غیرممکن است.

اگر در بستر دریا هستید و به سمت اعماق می روید و سستی و جابه جایی ماسه ها را زیر پایتان احساس می کنید، جلوتر نروید؛ چراکه ناگهان ماسه های سست، زیر پایتان را خالی می کند.

گرایش آب دریا و خطای دید طوری است که امکان دارد به قدری از ساحل به سمت اعماق دریا دور شوید که متوجه نشوید دیگر قادر به بازگشت به ساحل نیستید و آن وقت است که ضعف عضلانی و ناتوانی بدن اجازه بازگشت به شما نخواهد داد.

یکی از نکات مهمی که اغلب افراد دچار آن می شوند، توهم شناگر بودن است که نتیجه آن غرق شدن و از دست دادن جانشان است.

اسپاسم عضلات یکی دیگر از مواردی است که بر ریسک غرق شدگی می افزاید.

در آب سرد امکان بروز هیپوترمی زیاد است. این مشکل در اثر کاهش دمای بدن در برخورد با آب سرد ایجاد می شود که می تواند منجر به مرگ در آب شود.

شنا در رودخانه ها به دلیل جریانات شدید و همچنین سردی آب و وجود موانع مختلف، احتمال غرق شدن را افزایش می دهد.