اول «نیمرخ» بود، بعدها بقیه آمدند، اما هیچ کدام نیمرخ نشدند. اولی اصالت و هویت دیگری داشت. برنامه محبوب بسیاری از نوجوانان در دهه 70 دستش پر بود از ابداعات و خلاقیت ها. دکورش خاص و مجری اش راحت و صمیمی بود و حرف های تازه ای هم برای گفتن داشت. بقیه اما همه به همان راه نیمرخ رفتند و از این بابت هم به دل مخاطب ننشستند، چون پیش از آن نمونه اصیل و بهترش را دیده بودند.

به تعبیری دیگر، همه برنامه های ترکیبی که بعد از برنامه موفق نیمرخ ساخته شد به نوعی کپی و عکس برگردانی بود از این اثر. نیمرخ به زبان نوجوانان دهه 70 سخن می گفت و دغدغه هایشان را به زبان ساده مطرح می کرد. یک نوع دیالوگ دوطرفه با مخاطبش برقرار کرده و می گفت و می شنید.