روزنامه یا مجله «توفیق» یک نوستالژی برای همه ایرانی های دهه 30 تا اواسط سال های 50 است. روزنامه توفیق با اینکه در مجموع در هشت صفحه و بعضی اوقات در 16 صفحه منتشر می شد، اما از نظر محتوا غنی بود.

بسیاری از بزرگان، شاعران، نویسندگان و کاریکاتوریست های آن زمان با این روزنامه همکاری می کردند که مشهورترین آنها آقایان لطیفی، عمران صلاحی، پرویز شاپور، اردشیر محصص، سخاورز، ایرج زارع، عربانی، پاکشیر و من- کامبیز درمبخش- بودند که در راس آنها حسن توفیق، کاریکاتوریست، بود که روی جلدهای مجله را می کشید و خوب می کشید. البته نویسندگان معروفی هم با توفیق کار می کردند که فهرستی بلندبالایی هم بود.

آقای ابوالقاسم حالت، آقای احترامی، محجوبی، کیومرث صابری، فرجیان، محمد پورثانی و خیلی های دیگر.

حسن و عباس و حسین توفیق برادران و بنیان گذاران توفیق بودند که دکتر عباس، سردبیر و حسن توفیق قسمت فنی چاپ را برعهده داشتند. رمز موفقیت توفیق، ایرانی بودن خالص و انتقادات جذاب، قوی و کاریکاتورهای منحصربه فرد آن بود. خلاصه به دل مردم می نشست و همه از جمله خود من منتظر روز انتشارش بودیم. به نظر من کاریکاتور در ایران با روزنامه توفیق به مردم شناسانده شد.

البته هم زمان مجلات فکاهی و قوی سیاسی دیگری مانند چلنگر، آهنگر، حاجی بابا و مجله کاریکاتور محسن دولو هم منتشر می شد ولی اقبال عمومی توفیق بیشتر بود.

روزنامه توفیق برای من یک آموزشگاه بود و من در مدت هفت سال تبدیل به یک کاریکاتوریست حرفه ای شدم.

روزنامه توفیق هرازچندگاهی توقیف می شد که این برای کارکنانش یک افتخار هم بود. ناگفته نماند هرازچندگاهی محرمعلی خان سانسورچی معروف که بازنشسته شهربانی بود را در راه پله های توفیق می دیدم. یکی از جذاب ترین کاریکاتورهایی که توفیق درباره توقیفش منتشر کرد، کار آقای لطیفی بود که از این قرار بود: کاکاتوفیق داشت در دوات مرکب خود، قرص آسپرین می انداخت و شخصی از او می پرسید داری چی کار می کنی و کاکاتوفیق می گفت می خواهم یک کاریکاتور بی دردسر بکشم. فردای آن روز شرکت دارویی آسپرین، چندین کارتن آسپرین برای بچه های روزنامه فرستاد که یک بسته اش هم به این جانب رسید. امروز جای روزنامه توفیق واقعا خالی است.