با چوبدست خود، شباروز

بر زمین، دروازه مادرم می کوبم،

و می گویم: ای مادر عزیز، بگذار به درون آیم.

فردریش نیچه، فیلسوف این شعر را در دهان پیرمردی می گذارد که نمی تواند بمیرد. «در جامعه سنت ها و عادت هایی وجود دارد که کم وبیش درهمه دنیا مشخص است. برای برخی از این عادات تاریخی و اجتماعی مطالبه ای برای تغییر وجود ندارد و پذیرفته شده است. ایرادی هم ندارد، به همین شکل ادامه پیدا کند. بااین حال برای تغییر مواردی از این ممنوعیت ها مطالبه عمومی وجود دارد. در آن صورت است که جامعه به تغییر نیاز دارد. این مطالبه نشان می دهد خیلی از عادت های ذهنی نیازمند تحول است». این را بیات جامعه شناس و استاد دانشگاه می گوید. اما در طول تاریخ ایران به چه مکان هایی زنان و به چه مکان هایی مردان حق ورود نداشتند؟