واقعیت این است که فضای حاکم بر مذاکرات هسته ای، فضای بی خبری است و خبرهای مهم و حیاتی به دلایل مختلف منتشر نمی شوند و مذاکره کنندگان بار ها و بارها در سال های اخیر این حرف های کلیشه ای را تکرار کرده اند «روند رو به جلوست،پیشرفت های خوبی داشته ایم، اما پرانتزها همچنان باز است و...).» در این شرایط هم برخی رسانه ها بدون داشتن اطلاعات با شیفتگی تمام، همه چیز را خوب می بینند و رویاهای شیرینی را برای مردم ترسیم می کنند و برخی نیز رویکرد انتقادی دارند؛ اما چگونه می توان در شرایطی که خبر های رسمی از این مذاکرات نمی رسد یا کمتر منتشر می شوند، نیاز مخاطبان را تامین و مسئولیت تاریخی رسانه ها را ایفا کرد؟