نیکولو ماکیاولی، در اثر جاودان خود، «شهریار»، به مثابه یکی از مهم ترین و نخستین نظریه پردازانی که امر سیاسی را تحلیل می کند و بر اساس اسناد و تجربه خویش از دربارهای سلطنتی اروپا و نه تمایلات شخصی اش، کنش سیاسی را تبیین کرده است. بدین ترتیب، زمانی که او در برابر این پرسش سهمگین قرار می گیرد که برای یک شهریار یا یک حاکم، «عشق» (یا به عبارتی، محبوبیت) باید مهم تر باشد، یا «ترس» (یعنی نظمی که از قانون و از الزامات و مجازات ناشی می شود) تا بتواند بر مردم خود حکومت کند؟ بی درنگ بر پایه تجربه کاربردی حاکمیت هایی که شناخته است، پاسخ می دهد: «ترس» زیرا شهریار می تواند از آن مطمئن باشد چون خودش آن را