محرومیت های کوچک و تدریجی کودکانه نقش مهمی در مقابله با ترس ها و مسئولیت پذیری های بزرگسالی دارد. به عقیده روانشناسان، محروم شدن درکودکی، قابلیت روانی استفاده از منابع درونی برای مقابله با مشکلات و اضطراب های اجتماعی را کاهش می دهد. نتیجه مطالعات اخیر نشان می دهد، کودکانی که در پنج سال نخست زندگی شان مهارت استفاده ازظرفیت های درونی شان را پیدا نکرده اند و به خواسته های شان بی چون و چرا پاسخ داده شده است، در بزرگسالی در معرض گرفتار شدن در دام ناکامی ها بوده و در مواجهه با مشکلات زندگی بسیار آسیب پذیر و شکننده خواهند بود. به عقیده روانشناسان، پاسخ مثبت به تمام نیازهای کودک و از دست دادن اختیارات در مقابل توقعات تمام نشدنی کودکان به آنان قدرت و اعتماد به نفس کاذب خواهد داد و ممکن است آنها را به سمت خود شیفتگی و شکل گیری احساس همه کار توانی سوق دهد. نباید فراموش کرد، شکست های کوچک برای کودکان اگرچه نارضایتی و تاسف والدین را به دنبال دارد اما لازمه رشد و رسیدن به موفقیت های بزرگ برای آنها محسوب می شود. کارشناسان رسیدن به خود مختاری درونی و تکیه بر توانایی های فردی را از همان دوران کودکی بر شکل گیری اعتماد به نفس سالم مهم ارزیابی کرده و تاکید می کنند، دوستی های بدون آگاهی والدین، گاهی اوقات احساس قدرتمندی کاذب را در کودک ایجاد می کند که به گوشه نشینی ناشی از ترس قضاوت شدن و فرار از مسئولیت های دوران بزرگسالی منجر می شود. تجربیات علمی نشان می دهد، کودکانی که اصل مثلث خانوادگی پدر، مادر و کودک را بخوبی درک کرده و با انتظارات و توقعات متقابل افراد خانواده آشنا می شوند در بزرگسالی راحت تر با محرومیت ها کنار آمده و خود مختاری حقیقی را تجربه می کند.