انقلاب فرزندان خود را می بلعد، اما این حکم سه سده ای که از انقلاب فرانسه به این سو محل تفسیرهای متعددی بوده است، با هرچه فرتوت ترشدن بهار عرب، رنگ وبوی دیگری گرفته است. در این میان، اگر به دنبال تمثال کلاسیک آن می گردید، کافی است به مصر و سرنوشت «محمد مرسی» رجوع کنید. اما اگر می خواهید در تشخیص جایگاه فاعل و مفعول به سرگیجه بیفتید، کشور پهناور و اکنون تکه پاره لیبی بهترین گزینه موجود است؛ کشوری که انقلابیون دیروز و حاکمان منتخب امروز آن، هنوز برای رهایی از تهدید شبه نظامیان اسلام گرا که پایتخت را به تصرف خود درآورده اند، چاره ای جز کوچ به منتهای شرقی لیبی و بندر طبرق نداشته و خلاقدرت مرکزی در بین دو دولت و پارلمان مستقر شرقی و غربی، توسط تروریست هایی وفادار به داعش پر شده است که بنادر مرکزی را یک به یک به اشغال خود درمی آورند.