به طورخلاصه ادبیات، نظام تازه شناسایی هنر نوشتار است. نظام شناسایی هنر عبارت است از نظام روابط فیمابین کنش ها، فرم های مرئی شدن چنین کنش هایی، و وجوه فهم پذیری. بنابراین شیوه خاصی از مداخله در تسهیم امور درک پذیری است که از جهان، سکونتگاه ما، تعریفی به دست می دهد. شیوه ای است که در آن جهان پیش روی ما مرئی است، و در آن هر آنچه مرئی است، مقدورات و محذوراتی را به فراخور آشکار می کندکه به هیات لفظ درمی آیند. بر این مبناست که تئوری پردازی درباره سیاست ادبیات «به معنای دقیق کلمه» تحقق می یابد، یعنی تئوری پردازی درباره وجهی دخیل در پاره پاره کردن ابژه هایی که به جهانی مشترک شکل می دهند، یعنی سوژه ها، همین مردم، همین جهان و نیروهایی که مجبورند نگاهش کنند، نام گذاری اش کنند، و بر طبق آن عمل کنند.